Onlangs ontving in de volgende oproep in mijn mailbox:

“Mijn klant is Agile gaan werken en loopt tegen vraagstukken aan op het gebied van performance en portfolio management. Ik zoek iemand die kan helpen de doelen door te vertalen naar de teams. En inzicht kan geven in de voortgang.”

Een beter voorbeeld van de Action Bias is er eigenlijk niet te vinden. Dit begrip duidt de menselijke voorkeur om iets te doen, in plaats van niets. Terwijl het vaak loont om eerst goed na te denken over structuren en doelen alvorens een nieuwe manier van werken te introduceren. We gaan dus Agile werken. En wel nu!

Dit gebeurde ook in de tijd toen projectmanagement opkwam. Wie kent er nog de term ‘Accidental Project Manager’. Dit was de arme drommel die te horen kreeg “We hebben dit nog nooit eerder gedaan, maar jij mag het doen. Volgende maand is het af, het mag niets kosten en mensen hebben we er ook niet voor. Gefeliciteerd met je promotie.” Als reactie hierop kregen we projectmanagement methoden.

Toen de projecten hierdoor eenmaal een beetje lekker liepen kwam de vraag “Welke projecten helpen ons nou eigenlijk echt en waarom?” Project Portfolio Management was geboren. Gekoppeld aan het meten van projectexecutie en het volgen van de effecten is dit een serieus vak geworden.

Niet veel mensen kennen de Wet van Parkinson. Net als de Action Bias beschrijft deze een mooi menselijk trekje. De wet van Parkinson zegt dat een team altijd de tijd gebruikt die het krijgt. Daarom is een van de fraaie concepten uit Agile technieken zoals Scrum dat de tijd vaststaat. Het uitgangspunt is dus niet “Dit gaan we maken in zoveel tijd”, maar “We gaan een vaste periode gebruiken om iets moois te maken.” Wat ‘mooi’ dan precies inhoudt is ook een hele verhandeling waard, maar dat ga ik nu niet doen. Dat komt nog wel.

Agile werkt dus goed tegen Parkinsons Law, maar de Action Bias is hardnekkig. Agile Portfoliomanagement zal een vlucht gaan nemen. We zien het nu al onderdeel uitmaken van methoden voor Agile at Large zoals in het Scaled Agile Framework. En toch zie ik bijna altijd bedrijven eerst Agile introduceren om zich vervolgens af te vragen hoe dit allemaal in goede banen te leiden is.

Hieronder enkele tips om toch van start te kunnen gaan met Agile zonder in de valkuil van de Action Bias te trappen:

  1. Breek uw strategie op in steeds kleinere brokjes. Uiteindelijk ontstaan brokken die de teams goed kunnen vertalen in hun backlog, samen met de Product Owner. Cascaderen helpt hierbij, gebruik bijvoorbeeld de OGSM methodiek.
  2. Maak de samenhang inzichtelijk. Dit levert u een ‘kaart’ op die uw Agile Consultant vast Roadmap zal noemen. Het geeft aanwijzingen hoe uw doelen samenhangen en de beste wijze om deze te bereiken.
  3. Meet, meet, meet. Maak uw doelen concreet en meetbaar. Verdraaid moeilijk vaak, maar als je het niet concreet kunt maken, snap je het dan wel? Vraag eventueel hulp aan een buitenstaander die mee kan denken vanuit een frisse blik en die kan doorvragen.
  4. Analyseer de gemeten resultaten. Dit levert belangrijke informatie op voor bijsturing.

Grootschalig Agile Portfoliomanagement invoeren kan altijd nog. Maar starten zonder structuur kent een voorspelbare afloop. Dat laat zich treffend uitdrukken door onderstaand citaat van Karl Marx, dat ik in het Frans het mooiste vind klinken (afgezien van de inhoud, natuurlijk):

 L’histoire se répète, tout d’abord comme une tragédie, après comme une farce